Büyükada’da gece vakti sıradan bir an gibi görünen iki kare fotoğraf, aslında adanın ruhuna saplanan bir hançerin kanıtı gibi. Bir yanda, tüm heybetiyle sahili bir otopark gibi kullanan, üzerinde “16 Milyon İçin Çalışıyoruz” yazan dev bir belediye kamyonu. Diğer yanda ise o kamyonun ve temsil ettiği beton zihniyetinin yaşam alanını elinden aldığı küçücük bir kirpi.
Adanın daracık yollarına sığdırılmaya çalışılan “Azmanbüs”lerin gürültüsü yetmezmiş gibi, şimdi de hizmet araçları en değerli noktamızı, sahilimizi işgal ediyor. Atölyesinde, garajında durması gereken “Yol Bakım Aracı”, adeta bir güç gösterisiyle halkın nefes aldığı yere park etmiş. Bu, sadece bir park ihlali değil, adanın dokusuna yönelik bir duyarsızlığın ilanıdır.
Fakat asıl trajedi, kamyonun gölgesinde yaşanıyor. Bir zamanlar yemyeşil bahçelerde, patikalarda özgürce dolaşan o kirpi, şimdi dolgu alanın soğuk taşları üzerinde bir lokma yiyecek için yaşam mücadelesi veriyor. O, hem “imar sevdası”nın hem de yolları ezen tekerleklerin mağduru. Onun o küçücük bedeni, Büyükada’nın ekolojik dengesinin nasıl bir tehdit altında olduğunun en acı vesikasıdır. Ve tüm bu utanç tablosu yaşanırken, bir başka köşede fıskiyeler toprağı değil, betonu suluyor. İsraf edilen her damla su, sanki o kirpinin ve adanın kaybolan doğasının üzerine dökülen gözyaşı gibi.
Yetkililere sormak lazım: “16 milyon için çalışmak” bu mudur? Bir avuç kalmış doğal yaşamı yok etmek, adanın ruhunu betonla boğmak ve sakinlerinin sessiz çığlığına kulak tıkamak mıdır? Bu görüntüler, bir yönetim anlayışının değil, bir çöküşün fotoğrafıdır. Büyükada, bu gidişata daha ne kadar dayanacak?
