DÜNYA TİYATROLAR GÜNÜ (sosi cindoyan)

Bugün 27 Mart Dünya Tiyatrolar Günü.

Tiyatronun ne olduğunu bile bilmeyenlerin, bilip de sahneyi göremeyenlerin, bunu umursayacak durumu olmayanların, bilet ödeyemeyenlerin, olanağı olup da kültürel zevklerden yoksun büyütülenlerin, buna karşın tüm çaresizliğine rağmen kültürel faaliyetlere para ayıranların, tiyatroyu bir meslek, bir hobi olarak görüp yaşam tarzı haline getirebilenlerin ülkesidir benim ülkem.

Bu topraklarda böylesine bir farklılık yaşanırken tabii ki tiyatroyu kırsal kesimlere taşıyabilen sanatçıların günüdür bu gün. Yavrusunun elinden tutup tiyatroya götüren, tiyatroyu evladına sevdiren annenin günüdür bu gün. Çocukların ufkunu açan, sanatın türlü dallarını içinde barındıran, eğitirken eğlendiren kültür dalıdır tiyatro.

Tiyatro, hayatın ta kendisidir. Yaşamın, hayallerin, tüm iyiliklerle kötülüklerin, duyguların, gerçeklerin aynasıdır tiyatro. Tiyatro hayatsa, bizler hayat oyununun birer oyuncusuyuz. Oyunun yazarını tanıma olanağına sahip değiliz. O bizim içimizdedir, yüreğimizde, beynimizdedir. Rolleri O dağıtır, bizler boyun eğeriz ama tarzımızı da seçeriz ve rolümüzü başarmak için hayatla savaşırız ta ki oyun bitene kadar. Hangi perdenin kaçıncı sahnesini oynuyoruz acaba? Bunu kimse bilemez. Bu nedenle hayat oyununda iyiyi güzeli oynamaya gayret edelim. Sevdiklerimizi, bize gönül verenleri kırmayalım, delikanlı olalım, efendi efendi, hanım hanımcık oyuna devam edelim.

İstanbulun Adalar İlçesinde çocuk denecek yaştayım. Kınalıadamın taşında toprağında, denizinde, rüzgârında büyüyorum. Aklım sahnede, sahne ışıkları, kulisin gizemi, oyunculuğun verdiği heyecan kanıma işlemiş bir kez. Tiyatroyu, oyunculuğu kendime kardeş seçmişim, nitekim yıllar sonra acılarımı, huzursuzluklarımı, bu hobime sarılarak dindirdim. O yıllarda aniden sahne perisi beni dürtmüş olacak ki Linda Cüberyan’ların bahçesinde ağaçtan ağaca gerdim perdeyi ve sokakta oyun oynayacağım yerde, tiyatro yaptım kendimce. Her şeyi net olarak anımsayamıyorum ama seyirci arkadaşlarımın bahçeyi doldurduğunu biliyorum .

Bugün Dünya Tiyatrolar Günü

Yıllarca sahneyi paylaştığım arkadaşlarımdan çoğu adalıydı. Çok genç yaşta hayata gözlerini yumanlar oldu. Benden çok daha önce yönetmenliğe soyunan Arto Berberyan, Misak Toros ve Herman Variş’i sırasıyla kaybettim. Onlar şimdi neredeler? Bilmiyorum. Kendime de ahret soruları sormak istemiyorum ama bildiğim tek gerçek şu ki eğer yaşarken birlikte çalışabilselerdi, güçlü oyuncularıyla el ele verip sahnelerde bomba patlatabilirlerdi…ama olmadı. Bu da bir çeşit miras olarak kaldı bence çünkü aynı tabloyu oyuncularında da görüyoruz.

Bugün Dünya Tiyatrolar Günü

Ve ben yazımı bir dilekle bitiriyorum. İstanbulun, güzelim Adalar İlçesinin neden bir sahnesi olmasın?

Tiyatrolar günümüz kutlu olsun.

Sosi Cındoyan