“Her şeyi satıp Adalar’a, Ege’ye ya da Güney sahillerine yerleşiyorum” cümlesi, modern insanın en popüler kaçış fantezilerinden biri. Ancak istatistikler ve günlük hayatın sert gerçekleri, bu romantik hayalin çoğu zaman bir “turist yanılgısı” üzerine kurulu olduğunu gösteriyor.
Tatil ile Yaşam Arasındaki Uçurum
Ege kasabaları ya da Bali kıyıları, turistken size hizmet eden; güler yüzlü, tasasız mekânlar olarak görünür. Ne var ki yerleştiğiniz anda “müşteri” olmaktan çıkar, “komşu” olursunuz. Musluk bozulduğunda usta bulamamak, kış aylarında ıssızlaşan sokaklar, rutubetli duvarlar ve kapanan dükkânlar Instagram filtrelerinde görünmez.
Sosyal Sermayenin Tükenişi
Şehirde kurduğunuz network’ü, entelektüel çevreyi ve yıllara dayanan dostlukları geride bırakırsınız. Bir süre sonra sohbetlerin “domatesin tazeliği” ekseninde dönmesi yetmemeye başlar.
Üstelik özellikle Adalar’da sonradan yaşamak zordur; bu coğrafyada gündelik hayat, yazılı olmayan kurallarla ve güçlü aidiyet bağlarıyla yürür. Çoğu zaman doğma büyüme Adalı değilseniz, gerçek anlamda “içeriden” biri olmanız mümkün değildir. İnsan sosyal bir canlıdır; sadece doğayla bağ kurmak, zamanla derin bir yalnızlık duygusuna dönüşebilir.
Altyapı ve Sağlık Gerçekleri
Gençken cazip gelen “doğada yaşama” fikri, en ufak bir sağlık sorunu ya da çocukların eğitim ihtiyacı söz konusu olduğunda kabusa dönüşebilir. Şehir konforuna alışmış bir bünyenin, sık elektrik kesintileri ve sınırlı sağlık hizmetleriyle uzun süre barışık kalması kolay değildir.
Romantize Edilmiş Atalet
Birçok kişi işinden ya da hayatından memnun olmadığı için kaçar; ancak üretmeden tüketmek insan psikolojisini yıpratır. Bali’de her gün gün batımı izlemek üçüncü aydan sonra sıradan bir rutine dönüşür ve anlamını yitirir. İnsan, bir amaca ve düzenli bir ritme ihtiyaç duyar; sadece dinlenmek sürdürülebilir bir yaşam biçimi değildir.
Adalar, Ege ya da Bali birer “cennet” değil, birer coğrafyadır. Sorunlardan kaçmak için yer değiştirdiğinizde, sorunlarınızı da valizinize koyup yanınızda götürürsünüz.
