ONLARI DA DÜŞÜNELİM

Kötü günler yaşıyorum. Şu anda Vano kedim Veterineriumda  seruma yatıyor. Vanlı inadı işe yarayacak mı, yaramayacak mı, bilemiyorum çünkü inanılmaz bir çabayla hayata direniyor benim güzel Vanom, beyaz fırtınam, neşem benim. Vanocik, Vanocik, dayan oğlum, diren oğlum.

Durum böyle iken, içim yanıyorken başka konuya değinmem imkânsız. Yüreğim bağlı kaldı, elim kolum tutmuyor. Biliyorum şimdi bazıları “Aman sen de, deli midir nedir?” veya “Başka derdi mi yok?” diyebilirler. Onların kedileri oldu mu acaba? Olmadıysa, demek bu aşkı tatmadılar, bu üzüntüyü de anlayamazlar. İçlerinde hala sevgi kıvılcımları hissedenler ise üzülürler tabii. Vanoma ne kadar yakın olduğumu ve zaman zaman aşırıya kaçan merhametimi bilen dostlarla gelişmeleri birlikte takip ediyoruz.

Tüm sevgiyi, sevdayı, aşkı benliğinde hisseden ve yaşayan insanlar gibi, ben ne deliyim ne de dertsiz kaldım hayatta. Dert nedir ki acıların yanında?  Zamanla bunları kabullendim ve bunalımlarım yerlerini endişelere terk etti. Olanı ve gerçekleri değiştirmek mümkün olmayınca hayatı yaşamak için hayata renk katmak, paylaşımı arttırmak, sevgi vermek, gönül vermek gerektiğini anladım.  Kedi manyağı da değilim ama duygulu bir insanım. Suçum buysa, zevalini çekmek gururum olsun. Duygusuz ve yarım akıllı olmaktan iyidir.

Sevgi insana direnç veriyor. Sevgi ve şefkat dağıtırken yaşamaya hak kazandığınızı anlıyorsunuz. Hele hayvanların verdiği huzuru, bir bakışla teşekkürlerini, size bağlılıklarını en belirgin ve en emin bir şekilde hissettirmeleri tüm kötü enerjileri anında dağıtıyor.

Bugün farklı bir ortamdayım. Etrafımda değişik ülkelerden gelen insanlar var. Eğitimli ve üstün seviyeli insanlar. İçlerinden biri, Prens Adalarına nasıl gidileceğini sordu ve adalıların hayvan sevgisini takdirle karşıladığını söyledi. Bir an şaşkınlığımı gizlemek için çaba harcadım. Keşke yaz aşkı yaşayan mevsimlik insanlar gibi hayvanları yazın evlerinde besleyip, kışın terk edenleri hatırlamasaydım. Keşke kış günü adaya çıktığımda hayvanların açlıktan ve soğuktan telef olduklarına şahit olmasaydım. Keşke köpeklerin tepelerden inip kedileri katlettiklerini bilmeseydim. Keşke atların kışın kaderlerine terk edildiklerini bana anlatmasalardı. Keşke hayvan sever adalıların bu yöndeki çabalarının yeterli olmadığını görmeseydim.

Adalarımız ve Adalılarımızın Mart ayı Yerel Seçimlerine hazırlandığı şu aylarda elbette ki yönetime hâkim, adalı ruhunu benimseyen, eksik tamamlayan, Adaların çağdaş ve yaşanır bir İlçe halinde gelişmesini sağlayan ve bunun için emek verdiğine inandığımız Belediye Başkanı adayına oyumuzu vereceğiz. Önemli olan Ada aşkının ön planda tutulması, geçmişte başlatılan güzel gelişimlerin sonuçlandırılması, aksayan veya aksatılan tüm olumsuzlukların tekrar yaşanmamasıdır. Adalarda bulunan biri değil, adalı ve Adalara gönül vermiş bir Başkanımız olsun.

Hiç kimse, görevi ne olursa olsun, az dahi olsa kendi menfaatini veya bağlı bulunduğu siyasi partiyi kollamak için bu göreve soyunmasın veya görevi kabullenmiş olan kişiyi kullanmaya kalkmasın.

Ada insanının doğa ile kaynaşmış olması gerekir. Doğa aldığını geri verir. Cana can katmak da insan kalitesinin aynasıdır. Adalarımızda yaşayan Tanrının yarattığı bu canları bizlerden ayrı tutamayız. Hayvanlara aşımızdan bir lokma, suyumuzdan bir kap su vermeyi düşünen ve neden olmasın bir barınak imkânı sağlayabilen, giriş-çıkışlarını kontrol altında tutmayı başaran bir yönetime ihtiyacımız var.

Hayvanlar düşünemez, oy veremez, onların haklarını biz savunacağız, onları biz koruyacağız.

Kışın bile yaşadığı Adaya uğrayıp, kuşuna, patisine sahip çıkmayı başaran bir insan, bizim derdimizi de dinleyecek, önerilerimize kulak verecek, engellenmediği sürece Adasına ve Adalara faydalı olacaktır.

Adalarımıza, kendimize,  hayvanlarımıza,  gelecek nesillere faydalı olabilecek doğru adamı bulabilmek için doğru düşünelim, net görelim, kulaklarımızla değil aklımızla karar verelim, oyumuzu verirken Adalı olalım.

Sosi Cındoyan