Ağır Geldi

Gün geçmiyor ki yürek delen bir haberle sarsılmayayım. Hastalıklar, ölümler, ülke sorunları, ailevi sorunlar derken insan ne kadar da dertten sıkıntıdan kaçarsa kaçsın geçmiş yıllar yüreğini, gelecek yıllar beynini yoruyor. Ya bugünümüz? İnsanlar yaşadıkları günden endişeli ve endişe öyle bir hastalık ki tüm organlarımızı sarıyor. Bazen de ateş düşüyor yüreğinize, yanıyorsunuz. Bazen hiç tanımadığınız kişinin döktüğü kana, ağıtlar yakıyor, üzülüyor, yürekten sarsılıyorsunuz. Bazen de tanıdığınız veya sevginizde olan bir kişiye rahmet okuyorsunuz.

Bu yıl ülkemiz, yeni yıla korku ve dehşet içinde merhaba dedi. Bunu müteakip acılar teker teker gönül kapımızı zorladı. Biz bir dost yüzü, bizi içten tanıyan insanı uğurladık. Kınalıadalıların bir çoğu ise sadece eski muhtarları Seyfi Tetik’e ağladılar.

Seyfi Tetik müzisyen kişiliği, güzel sesi ile olduğu kadar, “Tepedeki Penceremden” adı altındaki köşesinde Ada ve Adalılarla ilgili yayınladığı yazı dizisi ile de gönüllerimizi fethetmiştir. 6-7 Eylül sonrası ve bilhassa 60’lı yıllarda başlayan şanssız göçlerden Adalar ilçesi de nasibini almış, önemli ölçüde kan kaybetmişti. Nurlarda olsun, sevgili Seyfi Tetik eski günleri anımsarken ne güzel yazmış. “….ve biz çocukluk arkadaşlarımızı kaybettik.” Ne kadar doğru düşünmüş.

Seyfi Tetik, Ada çocuğuydu. Her karşılaştığımızda selamlaşırken, gözlerinin içi güler, sevgi dolu bir sesle “Nasılsın Sosi ? ” derken Ada ve Adalılar film şeridi gibi gözlerinde canlanır ve eminim çocukluğunu bildiği, gençliğini takip ettiği bir dost yüzü görmüş olmaktan mutluluk duyardı. Bense, geçirdiği ağır sağlık sorunundan sonra onu ayakta görmekten mutlu olurdum.

Kınalıada bir nebze özgürlüğüm olmuştur benim. Adamızı kocaman bir bahçeye benzetirdim. Çiçekleri, böcekleri, kelebekleri ile bir gönül şenliği, bir doğa harikasıydı Adamız. Gün geldi ayrık otları belirdi. Faydalısını faydasızından ayıramadık, beceremedik, beceremediler. Yeni çiçekler, yeni bitkiler bahçeye ekilmiş olsa da onlar toprağa uyum sağlayana kadar, toprak küstü, deniz küstü ve gökyüzü o bahçeye gireni çıkanı engelleyemedi.

Elbet çiçekler solar, yenileri açar ama o bahçe bilinçli sulanmazsa, gübrelenmezse, yeşiline basılıp basılıp geçilirse, çiçekler yolunursa, git gide bakımsız bir tarlaya dönüşür. Sigara izmaritleri, çekirdek çöpleri, meşrubat kutuları, pet şişeler toplanırken, insanları tekrardan eğitebilmenin umutsuz yollarını araştırırsınız.

O bahçeyi bahçe yapan güzel insanları tanıyan, bilen, her fırsatta onlarla yaşadığı güzel anıları anlatan, paylaşan bir çınardı Seyfi Tetik. Şimdi o çınar devrildi. Biz de bu kez bir çocukluk arkadaşımızı, gerçek bir Ada sevdalısını ebediyen kaybettik.

Gidişin ağır geldi Seyfi. Anılarını ve aşkını yüklenip gittin. Sana gani gani rahmet dilerim.

Sosi Cindoyan