Karşı komşumuz, annemin yaşında Rum bir balıkçının hanımıydı. Zaman zaman bir tasa koyar, bize yeni tutulmuş balıklardan getirirdi. Annem de pazardan aldığımız elmalardan iki üç kilo kadarını onlara ikram eder, tası boş göndermezdi. Pazardan 300 metre yukarıya eve, meyvesi sebzesi, soğanı patatesi 25-30 kilo fileleri ben taşırdım. Bir okul dönüşü onu kapısının önünde gördüm, merhaba deyip, geçen hafta gece gördüğümüz elinde mumla havada uçar gibi yürüyen kadını gördüğümü, kim olduğunu sen bilirsin! diye sordum. Şaşkın bir ifadeyle, Gördün mü! diye sordu
Görmesem sorarmıyım! dedim. Yaşı pek yoktu ama, elleri gibi yüzü de kırış kırıştı.
O, Kalyopi! dedi. Demek, sen de gördün!.
Nereden tanıyorsun onu, gece gece çamların arasında elinde mumla dolaşan kadın kimin nesi! dedim.
Ben bilmiyorum, sorma bana! dedi ve evine başka bir şey demeden tam giriyordu ki, kimseye söyleme! diye tembihde bulundu.
Daha da meraklanmıştım. Demek ki Rum cemaati tanıyor onu, kimin nesi, nerede oturur, birileri bilir diye düşünüyorum.
Önüme gelen Rum arkadaşlarıma sormaktan da kendimi alamıyorum. Deli bir kadın varmış Adada, adı Kalyopi, kimdir o! dediklerim, garip garip yüzüme bakıp kimse biliyorum demedi. Ben de çamların arasında elinde mumla dolaşıyormuş! diyemedim.
Deniz Emin Tüfekçi
Yarın: BÖLÜM III-YAYA DESPİNA
