Huzura erdim

Sabah uyandım.

Büyük bir sessizlik. Sokağa çıkma yasağı mı ilân edildi diye düşündüm. Ama sebep yoktu. Neyse bir iki insan geçti.

Martı ve kargaların söyledikleri doğanın sesleri dışında ses yoktu. Çarşıya indim. Neyse burada ses vardı. Turistler gelmiş.

Serbestçe dolaşan, insanlara neredeyse gülücükler veren kedilerle, köpeklerle selamlaşarak dolaştım. Güzel ve güler yüzlü esnafların bedava dağıttıkları huzuru alarak, sahile indim.

Martılar ve kargalar, doğanın büyük senfonisini kendi muhteşem sesleri ile söylüyorlardı.

Bir banka oturdum. Karşı kıyıyı seyrederek huzuru gene içtim. Doyamadım.

Bir Devlet dairesine girdim. İşimi en kısa zamanda yapma gayreti ile yardımcı olma çabasındaki memurların, bedava dağıttıkları huzuru içtim. Gene doyamadım.

Faytonlardan gelen şıraaaaaak seslerine kulağımı kapattım. Değişen bir şey yoktu. Üzüldüm. Buna rağmen her yer huzur doluydu.

Huzura erdim.

Burası neresi mi?

Büyükada.

Rüknettin Kumkale